گزیده ای از کتاب مهری نوشته فرود جهانگیری

دامنه کوه در مه صبحگاهی گم بود ، صدا از هیچ جنبنده ای بر نمی آمد و تنها دره ی تلخ آب با زمزمه ای گنگ می رفت و اشک و اندوه باران دوشین را با خود به رودخانه ی چنیر میبرد …